Koło – jeden z wynalazków, który ruszył gatunek ludzki do przodu. Wynalazek ten swój początek ma w połowie 4 tysiąc lecia p.n.e w Mezopotamii. Miał on kluczowe znaczenie w transporcie ciężkich przedmiotów (np. dużych bloków kamiennych) pod które podkładano okrągłe belki w celu ułatwienia przemieszczania. Koło rowerowe jest podstawowym elementem budowy roweru, bez którego jazda była by niemożliwa.
Z jakich elementów zbudowane jest koło rowerowe?
Koła rowerowa składają się z następujących elementów:
- opona rowerowa
- obręcz
- piasta
- szprychy
- nyple
Dobrze dobrane opony rowerowe gwarantują nam dobrą przyczepność oraz niski opór toczenia. Powinny być dobrane zależnie od naszego stylu jazdy oraz po jakim terenie głównie przyjdzie nam się przemieszczać. Zanim zdecydujesz się na zakup opony rowerowej sprawdź jakie opony rowerowe wybrać?
Obręcze rowerowe produkuje się z profili metalowych, które najczęściej wyprodukowane są ze stopu aluminium. W profilach tych następnie wywierca się otwory oraz formuje się na kształt koła. Oba końce profilu łączy się za pomocą kleju lub spawu. Obręcze rowerowe w których zastosowano lekkie stopy metali skutecznie zmniejszają opór toczenia oraz redukują wagę roweru. Bardziej zaawansowane obręcze rowerowe produkowane są z profili, które posiadają do 2 do 5 komór. Rozwiązanie te eliminuje ryzyko przebicia dętki przez szprychę, ponieważ pomiędzy obręczą a szprychą znajduję się dodatkowa warstwa metalu oddzielająca szprychę od dętki.
Chcąc zamontować szprychy (które głównie produkowane są ze stopów stali nierdzewnej) za pomocą nypli w profilach wierci się specjalne otwory. W droższych modelach otwory te są te wyposażone w pierścienie, tak zwane „oczka lub kapsle”. Rozwiązanie te znacząco ułatwia centrowanie koła. W przypadku rowerów, które zostały wyposażone w hamulce v-break, istotną rzeczą na która powinniśmy zwrócić uwagę jest szlifowanie obręczy. W droższych wersjach stosuje się powłokę ceramiczną, która minimalizuje zużycie klocków hamulcowych oraz piszczenie w trakcie hamowania.
Wentyle rowerowe:
Obecnie możemy wyróżnić 3 rodzaje wentyli rowerowych:
- Dunlopa (klasyczny rowerowy),
- Schradera (samochodowy),
- Presta (szosowy)
Wentyl Dunlopa
Klasyczny wentyl rowerowy. Często jest nazywany wentylem rowerowym lub wentylem DV. Jest jednym najprostszym z 3 przedstawionych tutaj rozwiązań. Przed rokiem 1990 był on jedynym stosowanym rozwiązaniem w dętkach rowerowych. Niewątpliwie największą zaletą tego wentyla jest prosta konstrukcja oraz odporność na uszkodzenia podczas pompowania. Obecnie stosuje się go jedynie w najtańszych rowerach.
Wentyl Presta
Stosowany jest zazwyczaj w rowerach szosowych oraz droższych rowerach amatorskich, w których istotne jest zastosowanie dętek o wąskiej średnicy. Rdzeń zaworu jest w postaci tulei z umieszczonym na stałe gwintowanym tłoczkiem. Na tłoczku, także na stałe, umieszczona jest nakrętka, która blokuje zawór ? w pełni dokręcona unieruchamia tłoczek, odkręcona pozwala na jego ruch; do otwarcia zaworu potrzebne jest wciśnięcie tłoczka, w przeciwnym razie ciśnienie panujące w dętce domyka zawór.
Wentyl Schradera
Zawór ma postać metalowej rurki posiadającej wewnętrzny i zewnętrzny gwint. W środku osadzony jest wymienny rdzeń z dwiema uszczelkami i sprężyną dociskającą zawór. Jedyną widoczną na zewnątrz częścią tego mechanizmu jest centralnie umieszczona w otworze zaworu iglica, której wciśnięcie otwiera zawór.
Uzupełnieniem konstrukcji zaworu jest zakrywająca otwór wlotowy nakrętka ochronna. Pełni ona głównie funkcję zabezpieczenia przed zabrudzeniem, lecz może być też wyposażona w uszczelkę i stanowić tym samym dodatkowe uszczelnienie zaworu.
Nakrętka ochronna zaworu może być także wyposażona w klucz do wykręcania środka zaworu, w postaci charakterystycznej wypustki z wcięciem ? ten rodzaj nakrętki potocznie bywa nazywany kaperką. W odróżnieniu od zwykłych nakrętek, ta najczęściej wykonana jest ze stali (nierdzewnej lub zabezpieczonej przed korodowaniem), tak aby zapewnić odpowiednią wytrzymałość mechaniczną niezbędną do wkręcania i wykręcania wentyla. Nakrętkę w tej właśnie postaci Schrader opatentował w 1896 roku.
